dinsdag 30 mei 2017

Scoutingkamp in Bangalore



Afgelopen weekend ben ik met de jongens en meisjes van Karunalaya met de trein naar Bangalore gereisd. Dit was een hele bijzondere ervaring voor mij aangezien ik nog niet eerder met de trein was geweest hier in India.
’s Ochtends vroeg om 6 uur zijn we vertrokken. De meiden zijn de nacht van te voren al naar het jongenshuis gekomen en hebben daar op een aparte kamer geslapen zodat die niet ook nog zo vroeg opgehaald hoefden te worden.
Iedereen had een zware rugzak bij vol met kleding en hun speciale scoutingpakjes (die ze nog niet eerder aan hadden gehad) en er waren natuurlijk ook een hoop dozen vol met eten. Op naar het treinstation! Er gingen ook een hoop stafleden mee van het project om te helpen en toezicht te houden. In totaal hebben we zo’n 5 tot 6 uur in de trein gezeten en moesten we een keer overstappen.
Het scoutingkamp vond plaats op een school (in verband met de vakantie waren daar nu toch geen kinderen aanwezig). Eenmaal daar was het al luncht tijd en hebben we lekker gegeten met z’n alle. Daarna werd het kamp geopend door de vlag op te hijsen. De kinderen hadden dit al heel erg vaak geoefend omdat ze elke zaterdag scoutingtraining hebben. De kinderen kregen hun kamers ingedeeld en mochten hun spulletjes uit gaan pakken. Het was een rustig dagje na zo’n lange reis. ’s Avonds werd er een kampvuur aangestoken en werd er gezongen, gedanst en toneelstukjes opgevoerd. Iedereen vond het erg grappig, maar helaas kon ik er niks van verstaan.

De tweede dag werd geopend met een puntentelling. Alle kinderen zijn op leeftijd en sekse in een bepaalde groep ingedeeld (tigers, lions, eagles, etc.). Doormiddel van activiteiten die ze uitvoeren en het goed luisteren naar de begeleiders kunnen ze punten winnen, of juist verliezen. Elke dag werd er een uitslag gegeven en was er een soort prijsuitreiking voor het beste team en beste scout. Van elke groep werd er iemand gekozen. We hebben deze dag veel scoutingspelletjes gespeeld en een hike gelopen.
Ik ben met de jongste jongens meegelopen. Eerst kregen ze een uitleg van de signalen die op de weg waren getekend met stoepkrijt. Door deze signalen te volgen zouden ze bij het eindpunt moeten uitkomen. De jongens waren erg enthousiast en liepen de hike erg snel uit. Het eindpunt was een andere shelter waar ook kinderen werden opgevangen, maar ook kinderen waren die geadopteerd konden worden. Al deze kinderen kregen een lekkere snack en hebben spelletjes gespeeld waarbij team Bangalore tegen team Chennai moest strijden. Team Chennai had gewonnen en daarna zijn we weer terug naar het kamp gewandeld. Het was de planning om de dag weer af te sluiten met een kampvuur, maar doordat het hard ging regenen viel dat in het water. Gelukkig was er een grote aula/gymzaal waar ze een grote kring konden maken en het kampvuur ritueel zonder vuur verder voortzetten.

De derde dag was een sightseeing dag. We zijn ’s ochtends vroeg om 5 uur weer met z’n alle in de bus gegaan om weer een rit van 5 uur te maken naar een ander plaatsje. Daar hebben we erg veel gezien zoals een tempel van sultan Tipu, een groot paleis en een kerk. Het was de bedoeling dat we ook nog naar een dierentuin zouden gaan en een tempel zouden bezoeken maar daar was helaas geen tijd meer voor. Na het bezoeken van de kerk gingen we weer terug naar huis, helaas duurde deze rit door files 2 uur langer dan de heenrit dus de kinderen waren allemaal heel erg moe. Om 1 uur  ‘s nachts kwamen we aan en toen moest er nog gedineerd worden. Daarna zijn we maar heel snel naar bed gegaan.
De vierde en laatste dag was aangebroken. Weer begonnen met een puntentelling en prijsuitreiking. Daarna hebben we de hele ochtend spelletjes gespeeld en tekeningen gemaakt over het kamp. De kinderen waren nog steeds erg enthousiast en kwamen vertellen wat ze het leukste vonden aan het kamp (het eten vonden ze het lekkerste! En dat snap ik wel wat hier kregen ze veel meer gevarieerd eten dan normaal). Na de lunch heeft iedereen zich klaar gemaakt voor de treinrit terug naar huis. Eenmaal aangekomen op het station was het erg druk in de trein en we hadden maar 2 minuten om in te stappen.. Ken je die plaatjes waarbij mensen uit een trein hangen? Nou daar werd ik samen met de kinderen ingepropt. Ik kon niet bewegen en eigenlijk hing ik op andere mensen om mezelf overeind te houden aangezien er aan alle kanten geduwd en getrokken werd om mensen in de trein te krijgen. het is een wonder dat we op dit moment alle kinderen bij elkaar en in de trein hebben gekregen aangezien het overzicht helemaal weg was. Het bleek dat alle mensen in de trein op onze plekken waren gaan zitten. We hadden bijna 2 coupes voor onszelf geboekt en deze mensen hadden geen zitplaatsen geboekt. Er werd dus heel erg veel over en weer geschreeuwd om onze plekken voor onszelf te krijgen. De mensen die op onze plekken zaten waren daar ook nog eens boos om terwijl ze zelf niet de moeite hebben genomen om een goede plek te boeken voor zichzelf. Uiteindelijk had iedereen een plekje en werd het erg gezellig in de trein. De jongens en meiden kwamen bij elkaar en gingen dansen en zingen. Na weer een reis van 7 uur met de trein zijn we moe maar voldaan teruggekomen in Chennai bij Karunalaya. De kinderen kregen nog eten maar ik was daar te moe voor en ben gelijk naar bed gegaan.


Dit kamp was een erg leuke en bijzondere ervaring!

woensdag 24 mei 2017

Delhi, Agra, Jaipur, Ranthambhore, Udaipur en Jodhpur

JAAA, eindelijk waren daar op 2 mei mijn ouders en Tamara in India!
Ik heb ze in twee dagen het jongens en meisjes project laten zien want daarna zouden we al op reis gaan richting Delhi en omgeving.

4 mei.
Vandaag zijn we 's ochtends heel vroeg naar het vliegvel vertrokken om een binnenlandse vlucht naar Delhi te nemen. Na ruim 2 uur vliegen en 1,5 uur in een taxi hebben gezeten zijn we aangekomen bij het hotel in Delhi. Dit bleek een heel klein hotelletje te zijn midden in een druk winkelstraatje waar allemaal leuke souvenirs winkeltjes zaten. De eerste dag hebben we die dan ook allemaal uitgebreid bekeken en al leuke souvenirs gekocht (maar wel eerst de prijs omlaag geluld natuurlijk 😉)

Eigenlijk was het originele plan om een paar dagen in Delhi te blijven en daarna nog Jaipur en Agra te zien, maar in ons hotel zat een heel handig klein reisbureautje en hij raadde ons aan om met een taxi veel meer plaatsen te gaan bekijken. In deze korte tijd in India met mijn ouders vonden we het een goed plan om zo veel mogelijk te zien.

5 mei.
Vandaag hadden we onze eerste sightseeing dag in Delhi. We hebben erg veel bekeken zoals een Hindostaanse tempel, het red fort, een sikh tempel en hebben we een ritje gemaakt met een cycle riksja. Het was een drukke dag, maar we hebben het meeste van Delhi wel kunnen bekijken.

6 mei.
Vandaag kwam de taxi ons dus al ophalen om ons richting Agra te brengen. Hier hebben we de Taj Mahal, Baby Taj en het Agrafort gezien.

7 mei.
Vandaag zijn we weer heel vroeg in de taxi gestapt om om 6/7 uur lang richting Jaipur te rijden. Je zult nu denken, die is gek zo lang in een taxi. Maar in India is het vrij normaal om zo lang te reizen. Het is een groot land en als je er iets van wilt zien zul je daarvoor moeten reizen.
Jaipur staat bekend als de pink city. Hier heb je een stuk stad die helemaal rood/roze is geverfd en waar alle winkeltjes en huisjes er hetzelfde uitzien. Eigenlijk is dat best gek om te zien in India want tot nu toe waren alle straten en huizen verschillend van elkaar en in verschillende kleuren geverfd.
In jaipur hebben we niet heel veel gezien. Helaas waren we door waarschijnlijk het eten en het warme weer (gemiddeld 43 graden) ziek geworden en hebben we veel op bed gelegen om uit te zieken en te rusten voor de rest van de reis.

8 mei.
Eerst een stop bij het ziekenhuis wegens uitdrogingsverschijnselen en pillen tegen de diaree. Weer een klein beetje opgeknapt gingen we verder richting Ranthambhore voor een jeepsafari in de Indiase Jungle. Onderweg zijn we nog even gestopt bij een olifantenreservaat waar papa en mama op een olifant konden rijden, deze konden wassen en bananen voeren.
eenmaal aangekomen in Ranthambhore (na weer een reis van ongeveer 7 uur) zijn we snel gaan slapen want de volgende dag werden we weer om 6 uur 's ochtends opgehaald voor de Safari.

9 mei.
Vandaag stond dan de Safari op de planning. We werden in een grote jeep opgehaald waar meerdere gezinnen inzaten (sommige mensen namen een heel ontbijtpakket mee van chips en koekjes, heel handig met alle apen in de buurt 😅).
We hebben een heerlijke maar nogal hobbelige tocht gemaakt door de jungle en erg veel dieren gezien zoals apen, herten, koeien, waterbuffels, krokodillen en zelfs een tijger.

Na de safari maakten we ons klaar om richting Udaipur te reizen, weer een lange zit in de taxi. Gelukkig zagen we onderweg ook wat tempeltjes en veel dieren zoals kamelen en koeien.
Udaipur is een leuk toeristisch stadje met veel winkelstraatjes en kleine winkeltjes. Dit is ook de stad van het water, want er is een heel groot meer waar een eilandje in ligt. Het was al weer laat toen we daar aankwamen dus de volgende dag zouden we dit pas gaan verkennen.

10 mei.
Vandaag gingen we met een gids op pad. Eerst zijn we naar een groot fort geweest waar vroeger een koning heeft geleefd en nu de burgemeester van de stad woont. Hierna zijn we met de boot naar het eilandje gevaren. Dit was een aangename ervaring want het was nog steeds erg warm en het windje en het water voelde daarom extra fijn aan. Het eilandje zelf stelde eigenlijk niet zoveel voor. Het was gewoon een toeristische restaurantje waar je veel te dure koffie kon kopen.
's Avonds hebben we nog lekker door het stadje gelopen en souvenirtjes gekocht.

11 mei.
De laatste bestemming stond op de planning. Jodhpur! (eigenlijk zouden we ook nog doorreizen naar een andere plek voor een kamelen safari maar omdat we nog steeds niet echt beter waren hebben we besloten eerder terug te gaan naar Delhi om uit te rusten van de reis).
Jodhpur staat bekend als de blue city. Vanaf een groot Fort die we bekeken hebben konden we de bovenkanten van de huizen zien van Jodhpur, veel huizen hadden en blauw geverfde dak en een blauwe watertank. We hebben hier een museum gezien en hebben rondgelopen op een soort markt.

11 t/m 14 mei hebben we lekker terug in Delhi doorgebracht. We konden hier onze laatste souvenirtjes kopen en lekker uitrusten van de mooie maar uitputtende reis die we hadden gemaakt. De laatste dag zijn we naar een hotel met zwembad gegaan waar we heerlijk hebben kunnen relaxen en een echt vakantie gevoel hebben beleefd.

15 mei.
De terugreis naar Chennai. weer 's ochtends vroeg gingen we naar het vliegveld om weer 3 uur terug te vliegen. Aangekomen op het project hebben we eerst wat gerust en zijn daarna met een staflid en de vrouw van de directeur op pad gegaan om ons sponsorgeld te besteden. We hadden van te voren nagevraagd of ze iets echt nodig hadden en de koelkast in de keuken was kapot gegaan (al voordat ik in India aan was gekomen). Ook wij vinden het erg belangrijk dat het eten wat de kinderen krijgen goed is zodat ze er niet ziek van worden, dus hebben we besloten te investeren in een goede koelkast.
Iedereen heel erg bedankt voor het bijdragen hiervan want nu kan het eten beter opgeslagen worden en blijft het langer goed!

Zo een heel verhaal en vele foto's verder, waarschijnlijk ben ik de helft vergeten te vertellen maar dit is een kleine sfeerimpressie van onze reis.

zondag 30 april 2017

Trichy, Kerala en koningsdag in India!



Vorige week ben ik samen met Marleen naar Trichy gereisd. Hier hebben we de andere 5 studenten van Fontys opgezocht die daar hun stage lopen. Na een busreis van ruim 5 uur werden we letterlijk in Trichy gedropt met de boodschap dat de bushalte nog een kilometer lopen was. Dan maar een riksja aanhouden die ons naar het goede adres zou brengen. Eenmaal daar aangekomen stonden er al 2 meiden ons op te wachten met een groot bord WELKOM THUIS! Binnen stond ons al een lekkere paas lunch te wachten met pannenkoeken!(want het was ook nog eens eerste paasdag).
De volgende dagen hebben we rondgekeken op hun projecten. Zij lopen stage op een pre-school voor gehandicapte kinderen. Ik had eigenlijk verwacht dat deze kinderen afgestoten werden van de maatschappij, maar hier werden ze echt heel goed opgevangen. In dat gebouw zat ook een soort behandelcentrum voor kinderen waarbij de spieren niet goed werken. De juffrouw stimuleerde doormiddel van aanrakingen bijvoorbeeld de handen en de voeten.
Ook zijn we met de bus naar een plattelandsschool gereisd waar een parentsmeeting werd gehouden. De directeur van het project vertelde hoe belangrijk het is voor de kinderen om naar school te gaan en wat Engelse les kan betekenen in het latere leven van een kind.
Nadat we een aantal projecten hadden gezien was het weer tijd om onze tassen in te pakken. We gaan een weekendje met z’n alle naar Kerala. Dat is een provincie van India wat meer in berggebied ligt. Hier is veel natuur en water. De eerste stop in Kerala was Thekkady (voor toeristen ook wel bekend als Periyar). Hier ligt een groot nationaal park waar we de eerste dag een wandeling door de jungle hebben gemaakt. Ik had gehoopt hier verschillende leuke dieren te kunnen zien, maar helaas hebben we een hoop mieren, wormen, koeien en bloedzuigers gezien. De natuur was overigens wel heel erg mooi!
Nadat we de wandeling hadden afgerond zijn we naar een cooking class gegaan waar ik mijn eigen lunch mocht maken (ja ja ik heb Indiaas leren koken hoor! Recept op aanvraag haha). Dit werd gegeven door een hele enthousiaste man die de hele tijd mixing mixing en jaaahaaaa riep.
Na de lunch werd ons gevraagd of we nog door wilden naar een olifanten reservaat. Hier worden werkolifanten opge
vangen en een beter leven gegeven. Wel enigszins toeristisch want we hebben deze olifanten bereden, gewassen en deze olifant heeft mij een douch gegeven. Van te voren werd me verteld dat deze olifanten allemaal erg goed behandeld worden (wat er van waar is weet ik natuurlijk niet) maar ik kreeg wel het gevoel dat het goed zat toen ik daar was. Het was erg rustig en de olifanten ritjes werden echt op afspraak gepland zodat ze niet overbelast raken.
’s Avonds zijn we nog naar een echte Indiase dans gaan kijken. Erg bijzonder en ik snapte er weinig van maar leuk om eens gezien te hebben.
Dit was een erg drukke maar super leuke dag en moe maar voldaan ging ik naar bed want de volgende dag gingen we weer op doorreis.
De volgende bestemming was Alappuzha. Hier zijn we op een boathouse gestapt waar we de hele dag en nacht verbleven. We hadden met z’n zessen een eigen boot want een van de andere meiden had met haar ouders ook een eigen boot.
Op deze boot hadden we 3 man personeel. Eentje om de boot te besturen, een personal kok en een assistent. Ik voelde me echt een beetje een celebrity omdat deze mensen goed voor ons zorgden en wij eigenlijk niets hoefden te doen. Echt even genieten van het luxe leven en de mooie omgeving van India.
De volgende en laatste dag zijn we doorgereisd naar Kovalam. Dit was onze uitrust bestemming waar we een hotel met resort hadden wat vlak bij het strand lag. We zijn eerst lekker naar het strand geweest (we dachten hier wel in te kunnen zwemmen maar helaas was er een hele harde stroming) daarna hadden we een heerlijke massage gepland om lekker te kunnen ontspannen voordat we onze 15 uur lange terugreis weer hadden. Deze keer weer met een sleeperbus zodat we lekker konden slapen. Het enige nadeel is dat deze bus weinig stops maakt dus als je naar het toilet moet heb je dus pech.. als je geluk hebt stopt de bus langs de kant en kun je daar in de bosjes je behoeften doen (geloof me dat is geen pretje.. maar het lucht wel op)

Op de dag dat ik thuis kwam had de directeur van mijn project een uitnodiging gehad van het Nederlandse consulaat om Koningsdag te vieren. Hij had aan ons gevraagd of wij het leuk vonden om mee te gaan en natuurlijk kon ik geen nee zeggen!
Die avond zijn Marleen en ik meegenomen naar het grootste hotel van Chennai waar een soort gala werd gehouden van verschillende Nederlandse bedrijven die in India gevestigd zijn (dit had ik niet verwacht dus ik was een beetje underdressed). Nadat er een toespraak werd gehouden mocht iedereen lekker eten pakken van een groot buffet. Op dit buffet stond ook Nederlande Goudse kaas en oliebollen! Natuurlijk kon ik dit niet laten liggen en heb ik heerlijk gesmuld van deze Nederlandse lekkernijen! Wat had ik had gemist zeg na 2.5 maand bijna alleen maar reist te hebben gegeten.

dinsdag 11 april 2017

Eten in India en Verkiezingen in Chennai


Biriyani
Ik wil in deze blog graag meer vertellen over het eten in India. Dit is zo anders dan in Nederland. Dan heb ik het niet alleen over het eten zelf maar ook de gewoontes. In India zijn bijna alle gerechten erg pittig gemaakt met verschillende kruiden, specerijen en chilipepers. Zoals ik al vaker heb verteld eten ze hier heel veel rijst, soms wel 4 keer op een dag. Maar deze rijstgerechten op zich zijn ook allemaal verschillend. Zo heb je hele milde curtrijst  (rijst gemixt met yoghurt) en hele pittige chicken biriyani (gele rijst met kruiden, groenten en kip, erg lekker!). Maar ze hebben hier ook aardappelen! Niet zoals we ze kennen vanuit Nederland, maar wel erg lekker gemaakt met verschillende kruiden en specerijen (dat maakt ze gelijk ook een stuk pittiger).
Indiërs eten niet met mes en vork, maar met hun handen. Specifiek gezegd hun rechterhand. Dit is uit hygiënische overwegingen. Als ze naar het toilet gaan gebruiken ze hun linkerhand om de billen af te vegen. Maar in de Indiase toiletten hangen geen rolletjes toiletpapier. Ze hebben kraantjes met bakjes water en soms een slangetje waarmee je kan spuiten. Je mag zelf wel invullen waarom ze dus hun rechterhand gebruiken voor het eten ;).
Prayer song
Voordat wij hier op het project gaan eten hebben we eerst een gebedsritueel. Dit gebeurt elke maaltijd: ontbijt, lunch, diner en soms ook met snacks. Ik zit met alle kinderen in een grote kamer op de grond in een kring. Eerst komt een groepje kinderen naar voren (meestal zo’n 4-6 kinderen) en zingen een gebedslied. Als die dag het eten gesponsord is door mensen die een herdenkingsdienst houden voor een overleden familielid of mensen die een verjaardag komen vieren, wordt er nog een extra verjaardag of herdenkingsliedje gezongen. Vervolgens mogen we een voor een met ons bord naar voren komen om het eten op te laten scheppen. Dit mag ik echt niet zelf doen, dus ik moet zelf maar aangeven wanneer ze genoeg hebben opgeschept. De Indiërs zijn grote eters dus de borden worden ook vol gegooid. Dit komt omdat ze vaak maar 3 keer per dag eten en daarom nemen ze grote porties. Nadat ik eten heb ga ik weer terug in de kring zitten en wacht tot iedereen eten heeft. Daarna wordt er nog een praatje gehouden voor de eventuele sponsors en mag een van de kinderen een tweede gebed opnoemen (Waarbij de rest van de kinderen hem nazegt). Na dit hele ritueel mogen we eindelijk eten.
Dit hele ritueel doet me ook denken aan een voorbereidingsweekend van Samen (de organisatie waarmee ik hier naar India ben gegaan). Daar heb ik bij de nonnen/zusters eten klaargemaakt voor zwervers in Amsterdam. Voordat ze mochten eten werd er ook een gebed voorgelezen en daarna mochten ze ook om de beurt een bord eten komen halen.

Verkiezingen.
De laatste paar weken is het erg rumoerig hier in Chennai, veel bijeenkomsten (midden op straat) en mannen in witte pakken die met een microfoon en hele grote boxen verhalen aan het vertellen zijn aan de mensen. Er wordt de hele dag door hele harde muziek gedraaid en er worden blaadjes uitgedeeld met lappen tekst in Tamil. Ik begrijp er natuurlijk niks van.. maar ook aan mij (een blanke Nederlandse meid) wordt gewoon een briefje gegeven. Dit doen ze allemaal omdat de verkiezingen hier in Tamil Nadu eraan komen. Schijnbaar is het vorige staatshoofd van deze provincie overleden net voordat ik in India aankwam.
Vlaggen van een Politiek partij
Op een avond was er een soort parade van een politieke partij die door de straten vlakbij mijn project kwamen. De mensen hier waren daar al van op de hoogte en na het avond eten verzamelde iedereen zich buiten op de buitenplaats. De kleintjes moesten vlak bij het gebouw op een bankje zitten en de grote mochten bij de poort buiten kijken. Al gauw werd me duidelijk waarom. Er werd vuurwerk afgestoken! Het leek wel oud en nieuw zoveel hadden ze bij zich. Erg mooi om te zien in de donkere heldere lucht van Chennai. Nadat het vuurwerk was afgelopen mochten alle kinderen zich bij de poort verzamelen en kwam de kandidaat die zich verkiesbaar had gesteld langs. Onze kinderen mochten hem een brief overhandigen (wat er in stond en wie hem geschreven heeft geen idee want tot aan het vuurwerk wist ik niet eens dat dit allemaal zou gaan gebeuren haha).

Het was allemaal heel officieel want er waren overal camera mensen bij en beveiliging. Deze mensen hadden natuurlijk ook snel in de gaten dat er een blank meisje tussen al deze donkere kindertjes stond en natuurlijk moest ik naar voren komen om deze man een hand te geven (want ja dat staat goed op tv!) Ik snapte er natuurlijk weer niks van en ik wilde graag dat de kinderen de kans kregen om deze man een hand te geven of hem überhaupt gewoon te kunnen zien dus ik bleef maar een beetje achteraan staan.

donderdag 23 maart 2017

Verhuizen naar Vijayawada?

Afgelopen weekend ben ik samen met Marleen naar Vijayawada afgereisd om daar op een Don Bosco project te gaan kijken. Dit hebben we gedaan omdat we twijfels hadden of we in Chennai onze stage opdrachten goed konden maken, omdat de kinderen overdag op school zitten en de rest van de dag een eigen dagschema hebben waarin wij moeilijk mogelijkheden zagen om onze activiteiten met hun in te plannen.
Voor de tweede keer hebben we een sleeperbus gepakt richting Vijayawada. Dit zijn erg luxe bussen waarin zelfs televisieschermen hangen waarop je spelletjes kan spelen en stopcontacten voor je telefoon op te laden. Dus ik dacht laat ik dat eens doen, dan is mijn batterij weer lekker vol als ik daar aan kom. TIP: DOE DIT NIET!! Tijdens het slapen is deze dus gestolen.. Dus voor de mensen die mijn Indiase nummer hebben, deze werkt niet meer (Donaties voor een nieuwe telefoon zijn welkom haha).
In de ochtend aangekomen in Vijayawada hebben we een riksja gepakt naar het project waar we een gesprek zouden hebben met Banu (deze vrouw regelt volgens mij veel voor vrijwilligers en andere dingen op het project). Natuurlijk werden we eerst op een verkeerde plaats gedropt omdat het project erg groot is met meerdere locaties. We kwamen aan op een shelter voor kinderen die net van de straat zijn gehaald en die daar opgevangen worden en in afwachting zitten of ze terug naar huis kunnen of verder geplaatst kunnen worden naar een project met scholing. Ik merkte al gelijk dat deze kinderen een flinke ontwikkelingsachterstand hebben of verstandelijk gehandicapt zijn. Hier konden we mee ontbijten en na Banu gebeld te hebben zijn we weer op een Riksja gezet naar de goede locatie. We hebben een gesprek gehad met de Father (het is een religieus project dus dat is de directeur) en Banu over de mogelijkheden die er zijn voor onze stage als wij naar dat project zouden verhuizen.


Op dit project zitten nog 10 andere vrijwilligers uit Duitsland en Oostenrijk. Zij hebben een eigen flat waar ze tijdelijk wonen, en hier hebben Marleen en ik dan ook een nacht geslapen. We werden aan hun voorgesteld en zij hebben ons 2 dagen begeleid naar verschillende projecten. We zijn twee keer terug geweest naar de shelter (op de fiets!) waar we de eerste ochtend gedropt waren om game time mee te maken. Hier heb ik kennis gemaakt met henna en heb ik de kids lekker onder gekleurd. En we zijn een keer mee gegaan om te zien hoe een vrijwilligster een paar lesjes had voorbereid. Verder zijn we door een andere medewerkster van het project meegenomen naar het station waar er wordt gezocht naar kinderen. Hier zit een klein kantoortje waar verschillende organisaties samenwerken opzoek naar kinderen die bijvoorbeeld weggelopen zijn van huis of naar kinderen die door hun ouders op pad zijn gestuurd om te gaan werken. Na een half uurtje het station door te zijn gelopen zag deze vrouw een kind in een trein zitten zonder ouders. Ze sprak deze jongen aan en vroeg waar hij naartoe ging en waar zijn ouders waren. Hij vertelde dat hij thuis verschillende broers en zussen had en dat zijn ouders niet genoeg geld hadden om voor hun te kunnen zorgen. Omdat hij de oudste was moest hij gaan werken om extra geld te verdienen. De medewerkster van ons project heeft het treinkaartje van deze jongen afgepakt en hij werd meegenomen naar het kantoortje en vervolgens mee naar de shelter. Hier wordt er onderzoek gedaan naar waar hij vandaan komt en wordt er contact gezocht met zijn ouders zodat hij opgehaald kon worden en weer naar huis kan.
Met de gevonden Jongen voor het kantoortje op het station
Ik merkte al gelijk dat je voor dit werk erg direct moet zijn en gewoon op kinderen af moet stappen om te onderzoeken of ze bij een familie zijn of dat ze alleen op pad zijn. Ik vond dit een hele mooie ervaring om eens mee te maken hoe deze kinderen nu opgespoord worden en in de shelters terecht komen.

Na twee dagen dit te hadden meegemaakt waren er wel twijfels bij mij om naar dit project te gaan. Ik zag zeker mogelijkheden om hier mijn stage uit te voeren, maar omdat we dan nog 3 maanden in India zouden zijn en we weer helemaal opnieuw moeten wennen aan de omgeving en de kinderen wordt het ook wel krap.
Ik zou dit dus goed met Marleen moeten bespreken omdat we hier wel samen een beslissing in moeten maken.
Gelukkig dacht zij er hetzelfde over als ik. We zijn weer teruggereisd naar Chennai en daar hebben we ook een goed gesprek gehad met onze directeur van het project. We hebben gevraagd of we een dagschema kunnen maken waarbij er tijd wordt vrij geroosterd voor ons om met de kinderen te werken. Zo is het voor ons duidelijk wanneer er vrije tijd is en voor de staffleden wanneer wij iets willen uitvoeren.


Uiteindelijk hebben we dus besloten om hier in Chennai bij Karunalaya te blijven en het nieuwe dagschema aan te gaan houden. Ook hebben de kinderen vanaf half april t/m eind mei vakantie waardoor ze meer thuis zijn en er voor ons meer mogelijkheden zijn om activiteiten te plannen.